Łokieć tenisisty to dość często występujące schorzenie łokcia, dotykające przede wszystkim osoby po 35. roku życia. Jego głównym objawem jest ból w obrębie stawu łokciowego, który z czasem może uniemożliwiać wykonywanie normalnych, codziennych czynności. Na szczęście współczesna ortopedia dysponuje skutecznymi metodami zarówno diagnostyki, jak i leczenia łokcia tenisisty.
Z tekstu dowiesz się:
- co to jest łokieć tenisisty,
- jak się objawia,
- jak można diagnozować łokieć tenisisty,
- jakie są skuteczne metody jego leczenia.
Łokieć tenisisty to schorzenie stawu łokciowego, wywoływane przez przewlekły stan zapalny łokcia, a także zmiany degeneracyjne w strukturze kolagenu i nieprawidłowości w ukrwieniu tych okolic. Te czynniki, wraz z powtarzającymi się mikrourazami spowodowanymi intensywną, powtarzającą się pracą mięśni prostowników palca i nadgarstków, prowadzą do zmian chorobowych.
Biorąc pod uwagę nazwę schorzenia, wydawać by się mogło, że łokieć tenisisty to stan charakterystyczny dla osób często grających w tenisa, squasha czy badmintona. Tak naprawdę jednak choroba występuje także u osób wykonujących pracę zawodową wymagającą intensywnego poruszania nadgarstkami: malarzy, murarzy, informatyków, hydraulików, stomatologów.
Łokieć tenisisty – objawy
Głównym objawem łokcia tenisisty jest przede wszystkim ból po bocznej stronie łokcia, nasilający się zwłaszcza podczas ruchów nadgarstkiem czy zaciskania pięści. Niekiedy ból promieniuje aż do przedramienia. Z czasem u pacjenta mogą pojawić się problemy z wykonywaniem zwykłych, codziennych czynności czy podnoszeniem nawet bardzo lekkich przedmiotów.
Jak rozpoznać łokieć tenisisty?
Aby jednoznacznie rozpoznać łokieć tenisisty, potrzeba szeregu ogólnych i szczegółowych badań.
- Badanie przedmiotowe – lekarz ortopeda ogląda bolące pacjenta miejsce, lekko uciska skórę, prosi pacjenta o wykonywanie określonych ruchów i opisywanie, czy dana aktywność wywołuje ból. Ważną przesłanką diagnostyczną jest także obecność ewentualnych obrzęków czy poszerzenie zarysu więzadła.
- RTG – wykonywane jest przede wszystkim w celu wykluczenia innych chorób, które mogą dawać podobne objawy, takie jak złamania, torbiele kostne czy choroba zwyrodnieniowa stawów. U pacjentów z przewlekłymi dolegliwościami RTG pozwala niekiedy uwidocznić złogi wapniowe w okolicach przyczepu ścięgna.
- Rezonans magnetyczny – jest to najcenniejsze badanie diagnostyczne w przebiegu łokcia tenisisty, gdyż pozwala dobrze zobrazować tkanki miękkie: mięśnie, ścięgna, więzadła, nerwy, a nawet szpik kostny. Charakterystyczny dla łokcia tenisisty obraz to rozluźnienie tkanek kolagenu w obrębie stawu.
- USG – jest również bardzo przydatnym badaniem diagnostycznym, pozwala m.in. precyzyjnie obrazować mięśnie oraz ścięgna, a także różnicować ich choroby. Jest zupełnie bezpieczne, bezbolesne, całkowicie nieinwazyjne, można je wykonywać u każdego bez względu na płeć i wiek.
- Badanie histopatologiczne – polega na poddaniu analizie pobranej próbki tkanek ścięgna. W przebiegu łokcia tenisisty widoczne są zmiany degeneracyjne włókien kolagenowych oraz zwiększone unaczynienie.
Łokieć tenisisty – leczenie
Istnieje wiele metod, które wykazują skuteczność w leczeniu takich schorzeń, jak łokieć tenisisty – ćwiczenia, rehabilitacja ortopedyczna, odpowiednie unieruchomienie kończyny i terapia farmakologiczna.
W okresach zaostrzenia choroby stosuje się przede wszystkim terapię farmakologiczną, unieruchomienie kończyny oraz dobraną indywidualnie do potrzeb pacjenta fizjoterapię. Leki – głównie w postaci stosowanych miejscowo maści, kremów czy żeli – mają działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe. Różnego rodzaju stabilizatory oraz ortezy mają za zadanie odciążyć kończynę, ograniczyć dolegliwości bólowe i zapobiec pogłębianiu się zmian.
Rehabilitacja ortopedyczna, w zależności od potrzeb pacjenta i zaleceń lekarza, może obejmować m.in. wykonywane pod okiem terapeuty ćwiczenia, a także zabiegi jonoforezy, pola magnetycznego, akupunkturę, laseroterapię, ultradźwięki czy falę uderzeniową. Coraz popularniejsze są zabiegi z wykorzystaniem uzyskanego z krwi pacjenta osocza bogatopłytkowego, które podane bezpośrednio do stawu łokciowego stymuluje naturalne procesy naprawcze, łagodzi ból i pobudza produkcję nowych włókien kolagenowych.
Operacyjne leczenie łokcia tenisisty jest ostatecznością – stosuje się je u pacjentów, u których po 12 miesiącach leczenia zachowawczego nie zaobserwowano poprawy.
Źródła:
https://www.researchgate.net/publication/311494826_Diagnostyka_i_leczenie_zachowawcze_lokcia_tenisisty_Diagnosis_and_conservative_treatment_of_tennis_elbow
https://www.pum.edu.pl/__data/assets/pdf_file/0016/13264/54-03-07.pdf
